Op zondag 3 januari 2016 zal de traditionele nieuwjaarsduik van OWS-Veghel plaats vinden bij de Groene Heuvels. We verzamelen om 10:00 uur bij parkeerplaats C. Na een “duikje” gaan we genieten van warme drank en oliebollen bij paviljoen het Buitenhuis.
Yearly Archives: 2015
Kerstborrel 2015 op di. 15 december
Op deze laatste club-dinsdagavond vieren we bij OWS-Veghel kerst en het einde van het jaar 2015 met een klein feestje.
Zoals inmiddels gebruikelijk zorgt de evenementencommissie voor een hapje tijdens deze avond,(drankjes zijn voor eigen rekening).
We vieren dit op dinsdagavond 15 december, we starten om ongeveer half tien (21:30 uur).
Onderwater voetbaltoernooi op 30 december in Oss
Op wo. 30 december doet OWS-Veghel in Oss mee met een onderwater voetbaltoernooi
Meer informatie bij Gerwin.
OWS-Veghel helpt bij Sinterklaasintocht
Net als voorgaande jaren hebben ook dit jaar weer de duikers van OWS-Veghel bij de intocht van Sinterklaas in Veghel meegeholpen om de veiligheid van de kinderen, de sint en de pieten te waarborgen. Dit keer moesten Lex en Stijn ook daadwerkelijk te water. Niet omdat een van de duizenden kinderen in het water was gevallen maar om het “beertje” en het kussen van een van de pieten uit het water te vissen. Een pieterbaas was in het bakje van een hijskraan in slaapgevallen nadat hij samen met uitkijkpiet zaterdagnacht de daken in Veghel had gecontroleerd. Toen hij zondagochtend wakker werd hangend boven het water liet hij van schrik zijn knuffel en kussen vallen. Gelukkig konden deze snel worden gered door de duikers van OWS-Veghel.
Nieuwe compressor
OWS-Veghel heeft een andere compressor! Deze compressor, met nog maar weinig draaiuren op de teller, is stiller en heeft een grotere capaciteit dan de vorige. Hierdoor kunnen niet alleen de flessen van de leden een stuk sneller worden gevuld maar ook de verenigingsflessen die elke dinsdagavond worden gebruikt voor de Scubadoe persluchtopleiding. Met deze compressor kunnen we weer jaren vooruit!
De compressor is zo snel als mogelijk operationeel gemaakt. De komende weken zullen nog enkele extra onderdelen, zoals het vulpaneel, alsnog worden geïnstalleerd. Bij de compressor ligt ook een nieuwe handleiding.
De oude compressor wordt te koop aangeboden. Mocht je interesse hebben, neem dan contact op Lex.
Di. 27 oktober géén les/training
In tegenstelling tot hetgeen in het trainingsschema op de website staat vinden er op dinsdag 27 oktober GÉÉN lessen/trainingen plaats van OWS-Veghel.
Mocht je toch zin hebben om te gaan te zwemmen…
In de herfstvakantie organiseren VZ&PC Nautilus en de Reddingsbrigade Veghel voor de vierde keer de nationale zwemvierdaagse. De zwemvierdaagse wordt van maandag 20 tot en met vrijdag 24 oktober gehouden. Door het evenement over vijf dagen te verspreiden heeft iedereen de mogelijkheid om een avond te missen, maar alle vijf de dagen komen zwemmen mag natuurlijk ook. Op maandag kan er tussen 18.15 en 19.15 gezwommen worden, de andere dagen van 18.15 tot 20.00 uur.
De zwemvierdaagse is geschikt voor iedereen met minstens zwemdiploma A. Zwemmers tot en met 12 jaar zwemmen iedere dag tien banen (250 mtr.), 13 jaar en ouder zwemmen twintig banen (500 mtr.). Natuurlijk mogen er ook meer banen gezwommen worden.
In de zomer zoekt Nederland massaal het water op
In de zomer zoekt Nederland massaal het water op. Lekker ontspannen aan zee, maar ook recreatieplassen zijn populair. Na een paar dagen mooi en warm weer hoor je vaak alweer de eerste geluiden over zwemmersjeuk. En zo’n allergische reactie kan een zomerse dag aardig verpesten.
Zwemmersjeuk ontstaat doordat de larven van de worm Trichobilharzia een klein stukje in de menselijke huid binnendringen. Deze larven komen voor op slakken in zoet water, vooral in niet zo diep, stilstaand of langzaam stromend water. Zodra er in oppervlaktewater gezwommen wordt, meestal aan het begin van de zomer, komen de eerste meldingen van zwemmersjeuk.
Besmetting
De worm Trichobilharzia is een schistosoom en leeft in de bloedvaten van gewervelde dieren. Trichobilharzia besmet vooral eenden en ganzensoorten. De eitjes van de worm komen via de uitwerpselen van de vogels in het water terecht. De larve gaan vervolgens op zoek naar een tussengastheer, een slak. Doordat de slak besmet raakt door de larve, ondergaat de slak een verandering. Deze scheidt vervolgens een nieuw soort larfje (cercarie) uit.
Cercariën zijn larven met een gevorkte staart en zij gaan weer op zoek naar nieuwe watervogels om te besmetten. Als ze via de huid van de watervogels hun bloedvatenstelsel zijn binnen gedrongen kan de hele cyclus weer opnieuw beginnen.
In het geval van zwemmersjeuk dringen de cercariën per ongeluk de huid van mensen binnen. Bij mensen kunnen ze echter niet in het bloed terecht komen, daarom is zwemmersjeuk ongevaarlijk. Wel kan er een allergische reactie ontstaan.
Klachten
Als je voor de eerste keer besmet wordt met Trichobilharzia treedt na 10 tot 30 minuten jeuk op. Meestal zie je ook wat rode plekjes op de huid, op de plaats waar de larfjes binnen zijn gedrongen. De jeuk gaat vaak snel weer over. Een of twee weken later ontstaan op dezelfde plaatst jeukende rode bultjes. Dat is een reactie van de huid op de larfjes die dood gaan.
Een eerste besmetting kan ook ongemerkt voorbij gaan. Als je daarna opnieuw wordt besmet, zijn de symptomen vaak veel heftiger. Door deze heftigere reactie zullen de larfjes eerder dood gaan, maar zijn ook de jeuk en bultjes meer aanwezig.
En dan?
Over het algemeen gaat zwemmersjeuk binnen een week vanzelf over. De aandoening hoeft dan ook niet behandeld te worden. Wel kun je eventueel een crème gebruiken tegen de jeuk.
Als er door het krabben huidontstekingen ontstaan of als de uitslag heel hardnekkig is en gepaard gaat met koorts, is het raadzaam om even bij de dokter langs te gaan. Deze kan dan een zalf of geneesmiddel voorschrijven tegen de allergische reactie.
Voorkomen
Niet zwemmen in oppervlaktewater is natuurlijk de meest makkelijke manier om eventuele zwemmersjeuk te voorkomen. Als buitenwater officieel wordt aangemerkt als zwemwater kun je er vanuit gaan dat er wordt gecontroleerd op de aanwezigheid van wormpjes. Als er larven in water zijn aangetroffen, verschijnen er over het algemeen waarschuwingsborden langs de kant.
Als je niet zeker weet hoe gevoelig je bent voor zwemmersjeuk kun je beginnen met een korte duik of pootje baden. De kans op jeuk neemt af als je niet langer dan 10 minuten in het water blijft, je daarna goed afdroogt en direct droge kleding aantrekt.
Niet alle schistosomen zijn ongevaarlijk. De tropische variant schistosoma kan wel degelijk het menselijk systeem binnendringen. Een infectie met deze worm wordt vaak Bilharzia genoemd.
Denk er aan te ademen
Vraag:
In basis open-water lessen, wordt aan duikers gezegd “nooit hun adem in te houden”, uit angst voor longverwondingen als gevolg van het uitzetten van samengeperst gas tijdens de opstijging. Verder wordt aan de studenten verteld dat het gevaarlijkste deel van de klim het dichtst bij het oppervlak is. Waarom is dit?
Wat is het werkelijke mechanisme waardoor de longen worden verwond door uitzettend gas? Scheuren ze daadwerkelijk?
Aangezien de longen zijn omgeven door een met vloeistof gevulde zak, waar vindt de uitéénzetting plaats? Is er een lege ruimte tussen de longen, de zak, en de rest van het lichaam?
Tot slot, waarom precies zou het laatste stukje van de klim gevaarlijker zijn dan, laten we zeggen, dezelfde verticale afstand maar dan veel dieper?
Verandert de omgevingsdruk niet net zo veel tussen de 60 en 30 meter als het doet tussen 30 meter en het oppervlak?
Antwoord:
Verwondingen en longexpansie kunnen de meest dramatische en levensbedreigende noodgevallen zijn in duiken. In het algemeen, zijn ze het gevolg van een te grote longinflatie als gevolg van het pathologisch vastzetten van lucht (longziekte) of van het inhouden van de ademhaling tijdens de opstijging.
Een goed begrip van de longanatomie is essentieel om de bijbehorende risico’s te begrijpen.
De belangrijkste bronchiën vertakken zich tot steeds kleiner wordende luchtwegen, de bronchioli, en blijven vertakken en verminderen in omvang totdat ze de respiratoire bronchioli vormen, die eindigen in de longblaasjes.
De longblaasjes zijn de belangrijkste functionele eenheid van de luchtwegen waar de gasuitwisseling plaatsvindt.
Deze kwetsbare longblaasjes worden omgeven door een delicaat membraan dat slechts één tot twee cellagen dik is en wordt omsloten door een netwerk van kleine bloedvaten.
Wanneer onze longen worden blootgesteld aan de atmosferische druk op zeeniveau, bevinden ze zich in een toestand van evenwicht als we in- en uitademen.
Lichte drukveranderingen treden op als we van hoogte veranderen, maar het gelijk maken van de druk binnen en buiten de long is een passieve en onopvallende gebeurtenis bij elke ademhaling. Tijdens de afdaling in het water, hebben alle gashoudende ruimtes in het lichaam de neiging te krimpen als de druk rond het lichaam verhoogt, bijvoorbeeld het longvolume van een apneist wordt kleiner met de afdaling in de waterkolom.
Omdat de duiker door de ademautomaat voorzien wordt met ademgas aan omgevingsdruk,
komen hogere concentraties van ademgas in de longen en wordt zo de vermindering in longhoeveelheid die normaal gezien zou plaatsvinden, voorkomen.
In de omgekeerde situatie, als we onze adem zouden inhouden tijdens het opstijgen, zouden de longen geleidelijk aan in volume toenemen tot de elasticiteitsgrens van de alveoli wordt overschreden en longbeschadiging optreedt.
Dit dwingt het gas in één van de drie locaties:
- de ruimte in de borstholte (pleurale ruimte), een aandoening bekend als pneumothorax;
- de weefselvlakken in de longen zelf (tussenruimte), vanwaar het zich naar de ruimte rond het hart, de nekweefsels en het strottenhoofd kan verplaatsen(mediastinale emfyseem), of
- het bloed.
In deze laatste aandoening (arteriële gas embolie, of AGE), kunnen gasbellen zich van de longhaarvaten via de longaders naar de linkerkant van het hart verplaatsen, en vervolgens naar de arteria carotis of basilaire slagaders (cerebrale arteriële gas embolie, of CAGE).
Hoewel deze verklaring redelijk lijkt, is ze niet volledig bevredigend.
Aangezien het longweefsel zeer meegaand is, zou men verwachten dat het interstitium van de longen en de vaten daarin, worden onderworpen aan dezelfde drukverhoging als de alveoli.
Men kan daarom verwachten dat de vaten instorten, waardoor het binnenkomen van gas wordt vermeden. Waarschijnlijk komt gas de bloedvaten binnen vanuit de “hoeken” van de longen – bijvoorbeeld tussen de longen en het mediastinum, waarbij drukverschillen een ontwrichting (scheuren) kan veroorzaken, waardoor extra alveolair gas kan binnenkomen.
Het is belangrijk op te merken dat een oppervlakkige opstijging van vier voet in zeewater (fsw)/ 1,2 meter in zeewater (msw) met de adem ingehouden, voldoende kan zijn om de alveoli zakken te doen scheuren, waardoor de longen scheuren en één van deze drie aandoeningen kan voorkomen.
Voor een vaste hoeveelheid gas, wordt de verhouding tussen het volume en de externe druk door de wet van Boyle voorgeschreven. In het kort, de Ierse natuurkundige / scheikundige Robert Boyle ontdekte dat bij een constante temperatuur en gewicht, het volume van een gas omgekeerd evenredig is met de druk van dat gas. Wanneer de druk wordt verdubbeld, wordt het volume verminderd tot de helft van het oorspronkelijke volume.
Omgekeerd, wanneer de druk wordt verlaagd met de helft, verdubbelt het volume. Voor een duiker op 15 fsw/4.6 msw, is de totale druk op zijn lichaam1,5 atmosfeer (één atmosfeer aan het oppervlak, plus een extra 0,5 atmosfeer uitgeoefend door de waterkolom).
Een plotselinge stijging naar de oppervlakte zou daarom resulteren in een drukverlaging van 30 procent, en uitgaande van een meegaande borstwand, in een volumestijging van 50 procent. Longbeschadiging kan dus veroorzaakt worden.
De werkelijke veranderingen in volume kunnen minder zijn dan dit door het effect van de omringende borstwand die stijfheid en bescherming aan de longen verschaft.
Indien dezelfde verticale verandering plaatsvond op een diepte van 66 fsw/20msw, zou de 0,5 atmosfeer diepteverandering slechts een drukverlaging van 16 procent en een toename in het longvolume van 20 procent veroorzaken en zou minder waarschijnlijk kunnen leiden tot longbeschadiging.
De wet van Boyle verklaart dus waarom abrupte diepteveranderingen in ondiep water, veel gevaarlijker zijn dan vergelijkbare diepteveranderingen in diep water.
BRON: Divers Alert Network “Alert Diver”.
Op di. 8 sept. start het seizoen 2015-2016
Op dinsdag 8 september 2015 start het seizoen 2015-2016.
- 19:00 – 19:50 uur: Scubadoe – Snorkelen
- 19:00 – 19:50 uur: Scubadoe – Perslucht A / Groep 1 (jongste jeugdleden)
- 19:50 – 20:40uur: Scubadoe – Perslucht A / Groep 2 (oudste jeugdleden)
- 19:50 – 20:40 uur: Jong volwassenen – Conditie en vaardigheden
- 20:40 – 21:30 uur: Volwassenen – Conditie en vaardigheden
Klik hier voor het trainingsschema 2015-2016.
Maritieme indoortraining
Maritieme indoortraining 19-04-2015 Door: Havanho
Het avondje “auto te water” dat op een dinsdagavond georganiseerd was, was door iedereen zeer goed ontvangen. Mijn verhaal diezelfde avond aan de bar over mijn ervaring met “Auto te water twee-punt-nul” uit 1998 en 2000 op de Maasvlakte in Rotterdam, wekte vanzelfsprekend de belangstelling van alle toehoorders. In een indoor bassin kon je geleerd worden hoe om te gaan in geval van schipbreuk, en wat te doen als drenkeling. Een cursus die door bepaalde beroepsgroepen zelfs verplicht is, zoals offshore-personeel etc. maar ook vaak als sportief dagje uit word gedaan door sport- en vooral duikclubs. Voor wie het “survival in de Ardennen” nu onderhand wel gezien heeft dus.
De weken daarna werd ik steeds vaker door mijn barbuddy’s eraan herinnerd dat ik ze beloofd had dit “wel eens” te organiseren. Nou, op zondag 19 april was het dan zover. Met een clubje van 12 stoere mannen trokken we de Moerdijk over en ’s morgens om 9.45 uur zaten we al aan het befaamde “Rotterdam breakfast” met een broodje kroket en een bak sterke koffie in het zaaltje waar zo’n 60 deelnemers de mosterdfles deelde. Veel shirts en vesten met duikclub-logo’s. Om 10.00 uur kwam de “Master of survival”, Ben Sliefelhagen binnen en begon alvast met de stoere praatjes die er zo bij horen. We hoorde dit allemaal welwillend aan want we hadden wel zin in een spannende dag. De quote “….op het einde van de dag voel je je 15 jaar jonger, en morgenvroeg voel je je 15 jaar ouder” sloeg in als een bom. Met een diavoorstelling werd het hele parcours besproken en van tips voorzien. Elke groep, zo sprak Ben, krijgt van de trainer een leider aangewezen. Het profiel van een geboren leider was ”iemand met een grote mond die zinnige dingen zegt!” Door deze rekensom kwamen we uit op Ivan, hoewel een van die eigenschappen niet van toepassing was. Na een inventarisatie van Ben bleek dat de OWS-Veghel de enige waren die ook voor de “vrijeval-boot” ingeschreven waren. Nu draaide alle nekken onze kant op en er werd een beetje gemeen lacherig gedaan..
De “vrijeval-boot” is een reddingsboot die boven aan een boortoren zit en waar je in kan ontsnappen bij gevaar. Onze groep was geheel niet in gevaar maar toch werden we de trap op gejaagd naar dat oranje gekleurd raketje dat daar 15 meter hogerop schuin voorover hing. Hier maakte we kennis met onze groeps-instructeur van de dag. Hij heette Michel. Een eind veertiger, was tweemeter en nog wat, zag er sportief uit, maar had het hoofd en zeker ook de tongval van een bankdirecteur. Nou, die wist tenminste hoe je je hoofd boven water moest houden. Boven in de reddingboot was er plaats voor 11 plus stuurman. Na een lange reeks veiligheidsprocedures (het booreiland was nu allang ontploft) ging eindelijk de borgpen eruit en 0,2 sec. later waren we al beneden dus niet echt veel later met omkleden dan de anderen. Het omkleden vond plaats in de kleine gangetjes van 1 meter breed onder aan de randen van het bassin. Het leek wel of we in een onderzeeër zaten. Er waren warempel patrijspoorten waardoor je de bodem van het zwembad kon zien. Ook raar was de positie van de dameskleedhokjes aan het eind van de gang, zodat de dames eerst óns moesten passeren door de smalle onderzeeboot. Het had ook zomaar andersom kunnen zijn, maar we zouden vaker pech hebben die dag…..
“Eindelijk” (volgens Michel) waren we dan eens een keer omgekleed. ons werd eerst geleerd te inventariseren. De leider Ivan riep dan “tellen!!!!” en dan riep degene die nummer 1 had: “eeeen!!!!!!!” en nummer 2 “tweeeeee!!!!”enz. Het groepsprincipe werd nog uitgelegd. “Als groep heb je meer kansen dan solo”. “geld dat ook voor het songfestival????” Nee, van grappen was Michel niet gediend. De eerste oefening van onze groep was in onze ogen ook de dufste. Reddingsvesten aandoen en in het water springen. Het waren onhandige, blokkerige, en niet bepaald charmante kledingsstukken. Als je die eenmaal aanhad, nou dan wilde je wel overboord springen om niet gezien te worden. In het water moesten we een kringetje maken, en wie het koud had mocht in het midden. Als iedereen het koud had mocht iedereen in het midden. Nee, deze techniek was nog niet helemaal uitgewerkt. Ook handig om op te vallen: een grote kring maken en het je voeten spartelen. Hierdoor vormt zich van de zwemvesten een rode ring, met in het midden een wit vlak van het spartelende water. Waar kennen we dit van? Juist, een wit bord met een rode rand: verboden voor alle verkeer, ook voor reddingshelikopters?
Nou, die helikopter kwam toch niet meer, want die hadden al zojuist in de andere hoek al 3x zien neerstorten. Toch gingen we op aanwijzing van de instructeur braaf op het stoeltje zitten van de simulatie-helikopter die aan een staaldraad aan het plafond hing. Omdat we al wisten dat straks de helikopter onder water zou verdwijnen, maakte we de veiligheidsgordels maar niet te strak vast voor een snelle ontsnapping, maar dit werd door Michel met een ferme ruk gecorrigeerd. De eerste keer ging het toestel nog rechtstandig naar beneden, maar de tweede keer maakte het kreng een draai van 180 graden en hingen we op de kop onder water. Dit water bereikte al snel al onze neus en voorhoofdsholtes (nee geen duikbril op) zodat er niet werd geaarzeld om zo snel mogelijk de raampjes op te zoeken. Gek genoeg kwam bij die oefening iedereen altijd lachend boven. Zó leuk was het toch niet.
De “zodiac” is zo’n leuk stoer rubberbootje waar je lekker in kunt rondscheuren of waterskiën. Maar vandaag niet, want we moesten er eerst maar eens in zien te komen. Daarna proberen de half verzopen passagier waar je gisterenavond in het casino van het cruiseschip nog van hebt verloren met poker, de boot in rollen. “Niet te flauw zijn” riep Michel. Pakken waar je pakken kunt, het is nu niet de tijd voor beleefdheden, maar een zaak van leven en dood. Dat de persoon gisterenavond vals gespeeld had zou hij weldra gaan merken… Oh ja, en de drenkeling met het hoofd naar achterin de boot, zodat dit het laagste punt is als we gaan varen en er wat bloed in het hoofd blijft. Ja, je leert hier wel wat.
Als je als schiploze op zee geluk hebt vind je ergens zo’n groot rond reddingsvlot met een rood puntdakje. Je moet ook hier dan eerst nog wel in zien te komen. Dit vergde ook nog een bepaalde techniek waarbij ook het teamwork weer om de hoek kwam kijken. Eenmaal binnen was je gered en kon je in een kringetje gaan zitten en moesten de schaapjes weer geteld worden. Door Michel werd nu het dagelijkse leven op een reddingsvlot omschreven. Ieder had zijn taak: Er moest gehoosd worden, opgeruimd, georganiseerd , er was een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaakte, weinig drank, kortom: je had net zo goed thuis kunnen blijven..dus maar snel naar de volgende oefening:
Het klimnet: als je dan al door een oceaanstomer gered zou worden, zou de enig mogelijke manier om aan te monsteren een soort van visnet zijn, dat dan door het personeel van het schip overlangs zou worden geworpen. Niet bepaald een intelligente uitvinding. Het visnet lijkt wel op een elastiek en wat je ook probeert, het lijkt wel of je als bootvluchteling niet welkom bent. Als eerst je teamgenoten beneden het visnet strak houden gaat het iets beter. Speciaal voor hen riepen we bemoedigende woordjes toen ze zelf óók omhoog moesten maar nu zonder strakhouders.
Bij de volgende oefening leren we dat er ook variaties zijn om hogerop te komen. De touwladder bijvoorbeeld, ook niks. En dan het “knopentouw” met nét iets te weinig knopen vanwege de bezuinigingen. Eigenlijk alleen iets voor atleten of circuspersoneel. Het beste beviel ons de elektrische lier, oftewel de “helikopter-sling”. (Niet vergeten eerst de lus het water te laten raken om de statische elektriciteit van de helikopter te ontladen) Als je deze oefeningen wilde herhalen moest je weer van de 5m hoge steiger afspringen. Maar je kon ook op een meer ontspannen manier naar beneden. Speciaal hiervoor hadden ze een app. waarmee je jezelf relaxed kunt downloaden naar de waterspiegel: het app-seilen.
Behalve het reddingsvlot met het rode puntdakje aan de bòvenkant, lag er ook een reddingsvlot met een rood puntdakje aan de ònderkant. Dit was duidelijk een slordigheidje van de kapitein die het vlot te water had gelaten, niet zijn èèrste fout die dag overigens…
De techniek om het vlot om te draaien had iedereen snel onder de knie, alleen kwam je dan ónder het vlot terecht. Enfin, IN het vlot was het ook al niet gezellig, dat wisten we van een oefening eerder, maar daarónder had je helemaal niks te zoeken.
Pauze. Nadat alle oefeningen waren afgewerkt was er een welverdiende rustpauze met koffie en Marsen uit Veghel. Deze zouden we nodig hebben, zeiden ze. Buiten konden we in het zonnetje nog meekijken naar het inbedrijfstellen van zo’n reddingsvlot. Een soort ronde witte container met een lang touw eraan. Waarschijnlijk een van de broers van Ben (of die stoere zeelui lijken allemaal op elkaar) trok aan het touw en het verrassings- ei ontplooide zich tot een luxe 3-sterren drenkelingen-verblijf voor 40 personen inclusief een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaken. Maar we hadden genoeg gespeeld (vlg Michel), de pauze was om, weg met die koffiebekers, allemaal naar de rampplek want het echte werk ging beginnen!!!!!!!!!!!!!
De scheepsramp: Terug in de ”loods” vielen we ineens midden in een filmscene van Titanic, de slotscene weliswaar. Nu waren de lampen uit, de regen- en onweer installatie, windturbines en golfslagpompen aan, en was de hel écht losgebarsten. Communiceren was onmogelijk geworden. Oefening 1: de reddingsvesten werden in het water gesmeten en we konden er achteraan duiken in het donker. Nu kwam het aan op teamwork. “help elkaar!!!” schreeuwde Michel. Maar elkaar helpen was op dat moment niet je prioriteit. Het zwemvest pas omdoen in het water was dus niet slim. Toch lukte het ons, met elkaars hulp natuurlijk. Aan de kant stond alweer iemand te gebaren dat de tijd om was en we door moesten naar de volgende oefening. Maar waar was iedereen? we waren toch met z’n achten? De paniek sloeg nu al toe. Het lawaai de golven, en al het water dat je elke 2 sec inslikt was dan nog gelukkig geen zeewater.
De helikopteroefening werd gelukkig overgeslagen vanwege het slechte weer(…..)
De volgende scene met de zodiac ging nu veel wilder en ongenuanceerder dan vóór de pauze. Dit kwam Willy op een bloedneus te staan toen zijn redders hem aan boord smeten, pardoes tegen het houten plankje waar deze keer gelukkig geen buitenboordmotor aan zat. Toch lag hij precies op de voorgeschreven wijze: als de boot ging varen lagen de benen boven en het hoofd beneden zodat het bloed goed uit je neus loopt.
Bij het grote reddingsvlot was de huiselijke sfeer ontaard in huiselijk geweld, inclusief slachtoffers van mishandeling. De drenkelingen die nog buiten het vlot lagen moesten als vissen worden binnengehaald maar dan zonder schepnet. Er vlogen te pas en te onpas zware neoprenen lichamen door het gat naar binnen. Bovenop de andere uitgeputte slachtoffers voor wie dit het teken was dat het luieren voorbij was, en dat ZIJ nu aan beurt waren met buddysmijten.
Het toch al vervloekte klimnet was nu een martelgang geworden en wie wél boven geraakte, werd er door Michel met een brandslang weer afgespoten wat hij klaarblijkelijk als grappig ervoer. Het knopentouw en de touwladder werden door de meesten gepasseerd (niet gezien in het donker). Men sloot liever aan in de lange rij voor de elektrische lier.
Misselijkheid zeeziekte en vooral vermoeidheid begon de boventoon te voeren. Soms leek het of je te strakke duikpak je het ademen bemoeilijkte. Het groepje bij elkaar houden werd steeds moeilijker en ook steeds minder belangrijk gevonden… Nu merkte we bij de zoveelste telling pas dat nummer 7 niet meer antwoordde: Willy!!!! We hadden wel leren tellen maar niet geleerd wat te doen indien er een bemanningslid vermist wordt. Maar ach, we zien elkaar straks wel op de parkeerplaats.
Bij de laatste oefening het “vlot keren” hielp de golfslag en de harde wind ook niet echt mee. Een vondst van Michel was om mij onder het vlot te laten hangen, en als je maatjes dan (eindelijk) het vlot gekeerd hadden zagen ze pas waarom het zo moeilijk ging: er hing er nog eentje aan! Sorry was niet mijn idee!
Na deze laatste oefening klaarde het gelukkig op, ging de wind liggen en werd het weer licht. We hadden het overleefd!! We mochten droge kleren aantrekken en naar het evaluatieschip waar we koffie en nog meer Marsen kregen en eindelijk Willy weer terug vonden. Hij had een mooie gekruiste pleister op zijn neus gekregen en een Bounty voor de pijn…..
Dit artikel is opgedragen aan de redders: Marus, Danny, Jurgen, Willy, Sybe, Wouter, Wilbert, Erik, Iwan, Peter, en Sam.