Zondag 8 maart 2015:
Rond kwart voor twaalf stond een groep duikers klaar om een duik te gaan maken in het diepste zwembad van de wereld: Nemo 33 nabij Brussel.
De volgende helden hadden zich (in willekeurige volgorde) aangemeld: Erik, Lex en Luuk, Danny, Jan, Wilbèr en Wouter, Jeroen, Ad, Tamara, Hans en Marus (uw schrijver). Twaalf duikers dus en gezien de beperkte uitrusting paste die mooi in 3 auto’s.
En zoals jullie je misschien nog wel herinneren, zondag 8 maart was een prachtige zondag… een van de eerste mooie lentedagen van 2015. De sfeer zat er meteen in na een uitspraak van Danny :”Vriest het dan duiken we in open water….. is het eens een keer een mooie zonnige dag, dan gaan we duiken in een overdekt zwembad “.
Toen we bij Nemo arriveerden, zagen we dat meer mensen het leuk vonden om met erg mooi weer binnen te duiken…. Het krioelde er van de mensen. Maar wij laten ons niet snel ontmoedigen… geld en duikbrevetten werden verzameld en Erik schreef ons in.
Erik en Lex hadden er zelfs op gerekend dat er misschien wat leden zonder de verplichte (losse) computer zouden verschijnen. Want uiteindelijk konden Hans en ik er een lenen van hen. Echte Tech divers… voor alles een backup. En hiervoor nog bedankt.
Eerst moesten we nog ca. een uurtje doden aan de bar (nu dus zonder alcoholische drank).
Maar goed, we hadden wat afleiding:
O.a. de buddy indeling. Bij Nemo moet je als buddy-paar samen minimaal 4 sterren hebben. Dus de 1* werden verdeeld onder de 3* en hoger. Dat was dus ook weer binnen 2 minuten rond.
Daarnaast had Erik vooraf gevraagd om te berekenen hoe lang we op een diepte van 35 m. mochten verblijven en hoeveel bar lucht er minimaal in de fles moest zitten bij aanvang van de opstijging.
Dus daar konden we ook nog even over dim-dammen.
Maar uiteindelijk de verlossende bel…. rond drie uur konden we te water.
De briefing verliep een tikkeltje chaotisch, een deel in het Frans; dus…. lastig te begrijpen, een deel in het Vlaams met daardoorheen pratende Franstalige; dus…. lastig te horen.
Maar goed….. we zagen flessen en we zagen water. Dus het duikersinstinct nam het over. Optuigen en TE WATER.
Al snel zagen we het “diepe gat” voor ons. Vanaf 10 m diepte gaat deze koker 25 m omlaag tot 35 m diepte.
De naar boven drijvende luchtbellen wezen ons de weg de diepte in. De duik verliep goed, alhoewel ik gemist heb dat Tamara een gat in de bodem heeft geslagen. Zij had namelijk na de duik, op haar computer het absolute diepte record van die dag: 35,1 m.
Op 5 m tijdens de veiligheidsstop bleef iedereen nog even hangen voor de groepsfoto.
Onze grootste problemen bleken zich pas op de terugweg voor te doen…. We konden namelijk geen echte Belgische frites-kot vinden voor een lekkere puntzak frites met mayo. Maar goed, uiteindelijk hebben we toch een plek gevonden om de verloren calorieën weer aan te vullen,.
Tijdens dit hapje / drankje hebben we nog even nagenoten van een prachtige middag.
Erik, bedankt voor de organisatie.
Groet en tot de volgende duik.
Uw schrijver van dit event; Marus Cornelissen