Verslag Pré-kerst duik / 1.000ste duik Ad

De pre-kerst duik van het jaar 2017 is weer een feit!

Er was afgesproken om rond 10:30 uur te verzamelen bij de Groene heuvels – parkeerplaats C, waar dit jaar 11 duikers dol enthousiast waren om een duik te maken. Helaas waren er van de 11, maar 10 duikers het water in gegaan omdat Berry zijn shorty met cap vergeten was, waardoor hij door de koude watertemperatuur van 4 á 5 graden Celsius tegen werd gehouden. Hij bood dus aan om voor deze duik de oppervlakte coördinator te zijn.

Eenmaal in het water zijn 5 buddyparen een duik van circa 30/40 minuten gaan maken. Tijdens deze duik zijn er verschillende kreeftjes, verschillende kleine visjes en zelfs hier en daar een snoek gespot.

Eenmaal weer op de kant ging het er knallend aan toe door verschillende confetti kanonnen, omdat Ad Wonders zijn DUIZENDSTE, ja inderdaad DUIZENDSTE duik heeft gemaakt! Een enorme mijlpaal in de voor hem afgelopen 17 jaar van duiken.

Na een opbergen van ieder zijn duikspullen is er nog een lekkere kop koffie gedronken met een stuk kerstbrood, waarna iedereen weer richting huis is gegaan.

Dit was dus weer een geslaagde dag duiken!

Roy

pre-kerstduik 2017

Verslag Bootduik Tertius (20 okt. 2017)

In het weekend van 20 0ktober 2017 zijn er 13 leden van OWS-Veghel naar het Zeeuwse Bruinisse geweest voor een gezellig duikweekend. Op vrijdag vertrokken we in de namiddag naar bestemming, om daar op tijd in te schepen op de “Tertius” bij schippers Ruud en Elle. Op deze avond is er heerlijk gegeten bij een kroegje in de haven en ’s avond is er nog lekker even geborreld.

Zaterdag: De Quaak en Anna Jacobapolder
De volgende dag stond er om 8:30 uur een heerlijk ontbijt klaar, om zo de buik te hebben gevuld voor deze mooie, verrassend zonnige dag. De boot vaarde uit richting de Oosterschelde, waar we bij “De Quaak” rond 10:50 uur te water gingen. Het zicht was bij deze duik tussen de 2 en de 5 meter en er werden tijdens deze duik vele grote kreeften gezien. Eenmaal weer op de boot werd er door Elle voor een heerlijke uitsmijter gezorgd en hierna zijn enkele duikers boven op het zonnedek van de zon gaan genieten. De tweede duik van deze dag was bij de “Anna Jacobapolder” en hier gingen we om 16:10 uur te water. Het zicht was hier maar 1 tot 3 meter, maar dit mocht de pret niet drukken. Na deze duik zijn we terug gegaan naar de haven, om ons voor te bereiden op de duiken van de volgende dag. Eenmaal gedoucht en wel is er door Elle weer voor heerlijk eten gezorgd en na het eten heeft de nodige humor de avond mogen vullen.

kreeft

Zondag: Dreischor en G26
De laatste dag vertrok te “Tertius” om 9:00 uur naar “Dreischor”, waar de duikers deze duik begonnen om 10:40 uur. Tijdens deze duik was het zicht 10 tot 12 meter en had het water een temperatuur van 14°C op 11 meter. Het was een zeer relaxte duik, omdat er vrijwel geen stroming stond onder water. Echter eenmaal boven in het water koste het door de harde wind enige moeite om weer bij de boot te komen. Ook was er vergeleken de dag ervoor nauwelijks tot geen zon, dus heeft iedereen heerlijk de warmte binnen de boot opgezocht. Ook doordat de buitentemperatuur vrij laag was, zijn er enkele op de boot gebleven in plaats van hen vierde duik te maken. Deze duik was bij boei “G26” en er werd om 14:15 uur te water gegaan. Deze duik was er ook weer goed zicht en zijn er vele kreeften gezien. Na 45/50 minuten toen iedereen weer boven kwam, zijn de spullen ingepakt en is de “Tertius” weer naar de haven gegaan om daar uit te schepen. Eenmaal toen de auto’s weer geladen waren, is dit weekend op zondag avond afgesloten door met zijn alle uit eten te zijn geweest en alle verhalen te hebben gedeeld.

Als het aan ons ligt, zullen we dit zeer geslaagde weekend volgend jaar weer over doen!

Roy

 

Maritieme indoortraining

Maritieme indoortraining 19-04-2015                                                           Door: Havanho

Het avondje “auto te water” dat op een dinsdagavond georganiseerd was, was door iedereen zeer goed ontvangen. Mijn verhaal diezelfde avond aan de bar over mijn ervaring met “Auto te water twee-punt-nul” uit 1998 en 2000 op de Maasvlakte in Rotterdam, wekte vanzelfsprekend de belangstelling van alle toehoorders. In een indoor bassin kon je geleerd worden hoe om te gaan in geval van schipbreuk, en wat te doen als drenkeling. Een cursus die door bepaalde beroepsgroepen zelfs verplicht is, zoals offshore-personeel etc. maar ook vaak als sportief dagje uit word gedaan door sport- en vooral duikclubs. Voor wie het “survival in de Ardennen” nu onderhand wel gezien heeft dus.

De weken daarna werd ik steeds vaker door mijn barbuddy’s eraan herinnerd dat ik ze beloofd had dit “wel eens” te organiseren. Nou, op zondag 19 april was het dan zover. Met een clubje van 12 stoere mannen trokken we de Moerdijk over en ’s morgens om 9.45 uur zaten we al aan het befaamde “Rotterdam breakfast” met een broodje kroket en een bak sterke koffie in het zaaltje waar zo’n 60 deelnemers de mosterdfles deelde. Veel shirts en vesten met duikclub-logo’s. Om 10.00 uur kwam de “Master of survival”, Ben Sliefelhagen binnen en begon alvast met de stoere praatjes die er zo bij horen. We hoorde dit allemaal welwillend aan want we hadden wel zin in een spannende dag. De quote “….op het einde van de dag voel je je 15 jaar jonger, en morgenvroeg voel je je 15 jaar ouder” sloeg in als een bom. Met een diavoorstelling werd het hele parcours besproken en van tips voorzien. Elke groep, zo sprak Ben, krijgt van de trainer een leider aangewezen. Het profiel van een geboren leider was ”iemand met een grote mond die zinnige dingen zegt!” Door deze rekensom kwamen we uit op Ivan, hoewel een van die eigenschappen niet van toepassing was. Na een inventarisatie van Ben bleek dat de OWS-Veghel de enige waren die ook voor de “vrijeval-boot” ingeschreven waren. Nu draaide alle nekken onze kant op en er werd een beetje gemeen lacherig gedaan..

De “vrijeval-boot” is een reddingsboot die boven aan een boortoren zit en waar je in kan ontsnappen bij gevaar. Onze groep was geheel niet in gevaar maar toch werden we de trap op gejaagd naar dat oranje gekleurd raketje dat daar 15 meter hogerop schuin voorover hing. Hier maakte we kennis met onze groeps-instructeur van de dag. Hij heette Michel. Een eind veertiger, was tweemeter en nog wat, zag er sportief uit, maar had het hoofd en zeker ook de tongval van een bankdirecteur. Nou, die wist tenminste hoe je je hoofd boven water moest houden. Boven in de reddingboot was er plaats voor 11 plus stuurman. Na een lange reeks veiligheidsprocedures (het booreiland was nu allang ontploft) ging eindelijk de borgpen eruit en 0,2 sec. later waren we al beneden dus niet echt veel later met omkleden dan de anderen. Het omkleden vond plaats in de kleine gangetjes van 1 meter breed onder aan de randen van het bassin. Het leek wel of we in een onderzeeër zaten. Er waren warempel patrijspoorten waardoor je de bodem van het zwembad kon zien. Ook raar was de positie van de dameskleedhokjes aan het eind van de gang, zodat de dames eerst óns moesten passeren door de smalle onderzeeboot. Het had ook zomaar andersom kunnen zijn, maar we zouden vaker pech hebben die dag…..

“Eindelijk” (volgens Michel) waren we dan eens een keer omgekleed. ons werd eerst geleerd te inventariseren. De leider Ivan riep dan “tellen!!!!” en dan riep degene die nummer 1 had: “eeeen!!!!!!!” en nummer 2 “tweeeeee!!!!”enz. Het groepsprincipe werd nog uitgelegd. “Als groep heb je meer kansen dan solo”. “geld dat ook voor het songfestival????”  Nee, van grappen was Michel niet gediend. De eerste oefening van onze groep was in onze ogen ook de dufste. Reddingsvesten aandoen en in het water springen. Het waren onhandige, blokkerige, en niet bepaald charmante kledingsstukken. Als je die eenmaal aanhad, nou dan wilde je wel overboord springen om niet gezien te worden. In het water moesten we een kringetje maken, en wie het koud had mocht in het midden. Als iedereen het koud had mocht iedereen in het midden. Nee, deze techniek was nog niet helemaal uitgewerkt. Ook handig om op te vallen: een grote kring maken en het je voeten spartelen. Hierdoor vormt zich van de zwemvesten een rode ring, met in het midden een wit vlak van het spartelende water. Waar kennen we dit van? Juist, een wit bord met een rode rand: verboden voor alle verkeer, ook voor reddingshelikopters?

Nou, die helikopter kwam toch niet meer, want die hadden al zojuist in de andere hoek al 3x zien neerstorten. Toch gingen we op aanwijzing van de instructeur braaf op het stoeltje zitten van de simulatie-helikopter die aan een staaldraad aan het plafond hing. Omdat we al wisten dat straks de helikopter onder water zou verdwijnen, maakte we de veiligheidsgordels maar niet te strak vast voor een snelle ontsnapping, maar dit werd door Michel met een ferme ruk gecorrigeerd. De eerste keer ging het toestel nog rechtstandig naar beneden, maar de tweede keer maakte het kreng een draai van 180 graden en hingen we op de kop onder water. Dit water bereikte al snel al onze neus en voorhoofdsholtes (nee geen duikbril op) zodat er niet werd geaarzeld om zo snel mogelijk de raampjes op te zoeken. Gek genoeg kwam bij die oefening iedereen altijd lachend boven. Zó leuk was het toch niet.

De “zodiac” is zo’n leuk stoer rubberbootje waar je lekker in kunt rondscheuren of waterskiën. Maar vandaag niet, want we moesten er eerst maar eens in zien te komen. Daarna proberen de half verzopen passagier waar je gisterenavond in het casino van het cruiseschip nog van hebt verloren met poker, de boot in rollen. “Niet te flauw zijn” riep Michel. Pakken waar je pakken kunt, het is nu niet de tijd voor beleefdheden, maar een zaak van leven en dood. Dat de persoon gisterenavond vals gespeeld had zou hij weldra gaan merken… Oh ja, en de drenkeling met het hoofd naar achterin de boot, zodat dit het laagste punt is als we gaan varen en er wat bloed in het hoofd blijft. Ja, je leert hier wel wat.

keervlot2

Als je als schiploze op zee geluk hebt vind je ergens zo’n groot rond reddingsvlot met een rood puntdakje. Je moet ook hier dan eerst nog wel in zien te komen. Dit vergde ook nog een bepaalde techniek waarbij ook het teamwork weer om de hoek kwam kijken. Eenmaal binnen was je gered en kon je in een kringetje gaan zitten en moesten de schaapjes weer geteld worden. Door Michel werd nu het dagelijkse leven op een reddingsvlot omschreven. Ieder had zijn taak: Er moest gehoosd worden, opgeruimd, georganiseerd , er was een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaakte, weinig drank, kortom: je had net zo goed thuis kunnen blijven..dus maar snel naar de volgende oefening:

Het klimnet: als je dan al door een oceaanstomer gered zou worden, zou de enig mogelijke manier om aan te monsteren een soort van visnet zijn, dat dan door het personeel van het schip overlangs zou worden geworpen. Niet bepaald een intelligente uitvinding. Het visnet lijkt wel op een elastiek en wat je ook probeert, het lijkt wel of je als bootvluchteling niet welkom bent. Als eerst je teamgenoten beneden het visnet strak houden gaat het iets beter. Speciaal voor hen riepen we bemoedigende woordjes toen ze zelf óók omhoog moesten maar nu zonder strakhouders.

Bij de volgende oefening leren we dat er ook variaties zijn om hogerop te komen. De touwladder bijvoorbeeld, ook niks. En dan het “knopentouw” met nét iets te weinig knopen vanwege de bezuinigingen. Eigenlijk alleen iets voor atleten of circuspersoneel. Het beste beviel ons de elektrische lier, oftewel de “helikopter-sling”. (Niet vergeten eerst de lus het water te laten raken om de statische elektriciteit van de helikopter te ontladen) Als je deze oefeningen wilde herhalen moest je weer van de 5m hoge steiger afspringen. Maar je kon ook op een meer ontspannen manier naar beneden. Speciaal hiervoor hadden ze een app. waarmee je jezelf relaxed kunt downloaden naar de waterspiegel: het app-seilen.

Behalve het reddingsvlot met het rode puntdakje aan de bòvenkant, lag er ook een reddingsvlot met een rood puntdakje aan de ònderkant. Dit was duidelijk een slordigheidje van de kapitein die het vlot te water had gelaten, niet zijn èèrste fout die dag overigens…

De techniek om het vlot om te draaien had iedereen snel onder de knie, alleen kwam je dan ónder het vlot terecht. Enfin, IN het vlot was het ook al niet gezellig, dat wisten we van een oefening eerder, maar daarónder had je helemaal niks te zoeken.

Pauze. Nadat alle oefeningen waren afgewerkt was er een welverdiende rustpauze met koffie en Marsen uit Veghel. Deze zouden we nodig hebben, zeiden ze. Buiten konden we in het zonnetje nog meekijken naar het inbedrijfstellen van zo’n reddingsvlot. Een soort ronde witte container met een lang touw eraan. Waarschijnlijk een van de broers van Ben (of die stoere zeelui lijken allemaal op elkaar) trok aan het touw en het verrassings- ei ontplooide zich tot een luxe 3-sterren drenkelingen-verblijf voor 40 personen inclusief een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaken. Maar we hadden genoeg gespeeld (vlg Michel), de pauze was om, weg met die koffiebekers, allemaal naar de rampplek want het echte werk ging beginnen!!!!!!!!!!!!!

De scheepsramp: Terug in de ”loods” vielen we ineens midden in een filmscene van Titanic, de slotscene weliswaar. Nu waren de lampen uit, de regen- en onweer installatie, windturbines en golfslagpompen aan, en was de hel écht losgebarsten. Communiceren was onmogelijk geworden. Oefening 1: de reddingsvesten werden in het water gesmeten en we konden er achteraan duiken in het donker. Nu kwam het aan op teamwork. “help elkaar!!!” schreeuwde Michel. Maar elkaar helpen was op dat moment niet je prioriteit. Het zwemvest pas omdoen in het water was dus niet slim. Toch lukte het ons, met elkaars hulp natuurlijk. Aan de kant stond alweer iemand te gebaren dat de tijd om was en we door moesten naar de volgende oefening. Maar waar was iedereen? we waren toch met z’n achten? De paniek sloeg nu al toe. Het lawaai de golven, en al het water dat je elke 2 sec inslikt was dan nog gelukkig geen zeewater.

De helikopteroefening werd gelukkig overgeslagen vanwege het slechte weer(…..)

De volgende scene met de zodiac ging nu veel wilder en ongenuanceerder dan vóór de pauze. Dit kwam Willy op een bloedneus te staan toen zijn redders hem aan boord smeten, pardoes tegen het houten plankje waar deze keer gelukkig geen buitenboordmotor aan zat. Toch lag hij precies op de voorgeschreven wijze: als de boot ging varen lagen de benen boven en het hoofd beneden zodat het bloed goed uit je neus loopt.

Bij het grote reddingsvlot was de huiselijke sfeer ontaard in huiselijk geweld, inclusief slachtoffers van mishandeling. De drenkelingen die nog buiten het vlot lagen moesten als vissen worden binnengehaald maar dan zonder schepnet. Er vlogen te pas en te onpas zware neoprenen lichamen door het gat naar binnen. Bovenop de andere uitgeputte slachtoffers voor wie dit het teken was dat het luieren voorbij was, en dat ZIJ nu aan beurt waren met buddysmijten.

Het toch al vervloekte klimnet was nu een martelgang geworden en wie wél boven geraakte, werd er door Michel met een brandslang weer afgespoten wat hij klaarblijkelijk als grappig ervoer. Het knopentouw en de touwladder werden door de meesten gepasseerd (niet gezien in het donker). Men sloot liever aan in de lange rij voor de elektrische lier.

Misselijkheid zeeziekte en vooral vermoeidheid begon de boventoon te voeren. Soms leek het of je te strakke duikpak je het ademen bemoeilijkte. Het groepje bij elkaar houden werd steeds moeilijker en ook steeds minder belangrijk gevonden… Nu merkte we bij de zoveelste telling pas dat nummer 7 niet meer antwoordde: Willy!!!! We hadden wel leren tellen maar niet geleerd wat te doen indien er een bemanningslid vermist wordt. Maar ach, we zien elkaar straks wel op de parkeerplaats.

Bij de laatste oefening het “vlot keren” hielp de golfslag en de harde wind ook niet echt mee. Een vondst van Michel was om mij onder het vlot te laten hangen, en als je maatjes dan (eindelijk) het vlot gekeerd hadden zagen ze pas waarom het zo moeilijk ging: er hing er nog eentje aan! Sorry was niet mijn idee!

Na deze laatste oefening klaarde het gelukkig op, ging de wind liggen en werd het weer licht. We hadden het overleefd!! We mochten droge kleren aantrekken en naar het evaluatieschip waar we koffie en nog meer Marsen kregen en eindelijk Willy weer terug vonden. Hij had een mooie gekruiste pleister op zijn neus gekregen en een Bounty voor de pijn…..

 

Dit artikel is opgedragen aan de redders: Marus, Danny, Jurgen, Willy, Sybe, Wouter, Wilbert, Erik, Iwan, Peter, en Sam.

Verslag paasduik

Op Tweede Paasdag, maandag 6 april, togen we wederom naar de Groene Heuvels voor onze tweede Paasduik. Na de eerste keer een beetje ontgoocheld uit het frisse water te zijn gekomen, met nog net een stukje ei waren Wouter en ik deze keer beter voorbereid. We hadden op Eerste Paasdag extra geoefend met zoeken en eten van de alom bekende eieren van de Paashaas.

Aangekomen op parkeerplaats A hadden de hazen Stijn en Erik net hun scooter gestart en met een voorraad gekleurde eieren en nogal wat extra “mistery egs” het Hazenpad gekozen.

In de tent was het al aardig gezellig aan het worden, hoewel de spanning naar de speurtocht der eieren al wat opliep. Zo’n 4 á 5 buddyparen en zeker één trio ging onder een toezicht van meerdere toeschouwers te water.

Ad, Wouter en ik vormde het trio dat een poging ging doen het persoonlijk record van het halve ei van het vorig jaar te verbeteren. Voorzien van een netje rustig afgedaald, het frisse water drong langzaam maar zeker ons pak binnen. Het zicht was redelijk, maar toch nog even een rookgordijntje neerleggen om de belagers achter ons te kunnen laten.

Via de beeldentuin, telefoonpaal, fiets en de kooi was ons net al gauw te klein. Als ware speurneuzen krioelden we gedrieën in de rondte om na een klein half uur het water weer te verlaten. Vlug omkleden en dan de tent in waar de warme soep, broodjes met worst, salades en warme drankjes ons als een feestmaal aangereikt werden door de aanwezige hulptroepen en trouwe metgezellen.

De tafel was zeker te klein voor de schat aan eieren die we uit het water mee naar de tent hebben moeten slepen. De organisatie had de eieren voorzien van geheime tekens, of nee, het waren letters. Samen met de “mistery egs” vormden het een kruiswoord puzzel. In de nep eieren zo bleek bij nader onderzoek, zaten vragen. Samen met de letters op de gekleurde eieren was een kruiswoordpuzzel op te lossen, waarvan ik de uitkomst niet meer weet.

Paasduik

 

paasduik

Toen later toch zeker alle soep op was, koffie, sapjes en de vele broodjes verorberd waren. Hebben we met z’n allen nog niet in de eerste regendruppels de tent afgebroken en alle spullen weer opgeruimd.

Alle dank weer aan de vele duikers die zich niet hebben laten kennen om met deze temperatuur het (natte)duikpak aan te trekken en natuurlijk de organisatoren Chris, Ineke en overige hulptroepen die hier weer een gezellige duikochtend van hebben gemaakt.

paashaas

Groeten, Wilbèr van Hees

OWS Veghel gaat duiken in het diepste zwembad van de wereld…

Zondag 8 maart 2015:

Rond kwart voor twaalf stond een groep duikers klaar om een duik te gaan maken in het diepste zwembad van de wereld: Nemo 33 nabij Brussel.

De volgende helden hadden zich (in willekeurige volgorde) aangemeld: Erik, Lex en Luuk, Danny, Jan, Wilbèr en Wouter, Jeroen, Ad, Tamara, Hans en Marus (uw schrijver). Twaalf duikers dus en gezien de beperkte uitrusting paste die mooi in 3 auto’s.

En zoals jullie je misschien nog wel herinneren, zondag 8 maart was een prachtige zondag… een van de eerste mooie lentedagen van 2015. De sfeer zat er meteen in na een uitspraak van Danny :”Vriest het dan duiken we in open water….. is het eens een keer een mooie zonnige dag, dan gaan we duiken in een overdekt zwembad “.

Toen we bij Nemo arriveerden, zagen we dat meer mensen het leuk vonden om met erg mooi weer binnen te duiken…. Het krioelde er van de mensen. Maar wij laten ons niet snel ontmoedigen… geld en duikbrevetten werden  verzameld en Erik schreef ons in.

Erik en Lex hadden er zelfs op gerekend dat er misschien wat leden zonder de verplichte (losse) computer zouden verschijnen. Want uiteindelijk konden Hans en ik er een lenen van hen. Echte Tech divers… voor alles een backup. En hiervoor nog bedankt.

Eerst moesten we nog ca. een uurtje doden aan de bar (nu dus zonder alcoholische drank).

Maar goed, we hadden wat afleiding:

O.a. de buddy indeling. Bij Nemo moet je als buddy-paar samen minimaal 4 sterren hebben. Dus de 1* werden verdeeld onder de 3* en hoger. Dat was dus ook weer binnen 2 minuten rond.
Daarnaast had Erik vooraf gevraagd om te berekenen hoe lang we op een diepte van 35 m. mochten verblijven en hoeveel bar lucht er minimaal in de fles moest zitten bij  aanvang van de opstijging.
Dus daar konden we ook nog even over dim-dammen.

Maar uiteindelijk de verlossende bel…. rond drie uur konden we te water.

De briefing verliep een tikkeltje chaotisch, een deel in het Frans; dus…. lastig te begrijpen, een deel in het Vlaams met daardoorheen pratende Franstalige; dus…. lastig te horen.

Maar goed….. we zagen flessen en we zagen water. Dus het duikersinstinct nam het over. Optuigen en TE WATER.

Al snel zagen we het “diepe gat” voor ons. Vanaf 10 m diepte gaat deze koker 25 m omlaag tot 35 m diepte.

De naar boven drijvende luchtbellen wezen ons de weg de diepte in. De duik verliep goed, alhoewel ik gemist heb dat Tamara een gat in de bodem heeft geslagen. Zij had namelijk na de duik, op haar computer het absolute diepte record van die dag: 35,1 m.

Op 5 m tijdens de veiligheidsstop bleef iedereen nog even hangen voor de groepsfoto.

Nemo33

Onze grootste problemen bleken zich pas op de terugweg voor te doen…. We konden namelijk geen echte Belgische frites-kot vinden voor een lekkere puntzak frites met mayo. Maar goed, uiteindelijk hebben we toch een plek gevonden om de verloren calorieën weer aan te vullen,.

Tijdens dit hapje / drankje hebben we nog even nagenoten van een prachtige middag.

Erik, bedankt voor de organisatie.

 

Groet en tot de volgende duik.

Uw schrijver van dit event; Marus Cornelissen