Maritieme indoortraining 19-04-2015 Door: Havanho
Het avondje “auto te water” dat op een dinsdagavond georganiseerd was, was door iedereen zeer goed ontvangen. Mijn verhaal diezelfde avond aan de bar over mijn ervaring met “Auto te water twee-punt-nul” uit 1998 en 2000 op de Maasvlakte in Rotterdam, wekte vanzelfsprekend de belangstelling van alle toehoorders. In een indoor bassin kon je geleerd worden hoe om te gaan in geval van schipbreuk, en wat te doen als drenkeling. Een cursus die door bepaalde beroepsgroepen zelfs verplicht is, zoals offshore-personeel etc. maar ook vaak als sportief dagje uit word gedaan door sport- en vooral duikclubs. Voor wie het “survival in de Ardennen” nu onderhand wel gezien heeft dus.
De weken daarna werd ik steeds vaker door mijn barbuddy’s eraan herinnerd dat ik ze beloofd had dit “wel eens” te organiseren. Nou, op zondag 19 april was het dan zover. Met een clubje van 12 stoere mannen trokken we de Moerdijk over en ’s morgens om 9.45 uur zaten we al aan het befaamde “Rotterdam breakfast” met een broodje kroket en een bak sterke koffie in het zaaltje waar zo’n 60 deelnemers de mosterdfles deelde. Veel shirts en vesten met duikclub-logo’s. Om 10.00 uur kwam de “Master of survival”, Ben Sliefelhagen binnen en begon alvast met de stoere praatjes die er zo bij horen. We hoorde dit allemaal welwillend aan want we hadden wel zin in een spannende dag. De quote “….op het einde van de dag voel je je 15 jaar jonger, en morgenvroeg voel je je 15 jaar ouder” sloeg in als een bom. Met een diavoorstelling werd het hele parcours besproken en van tips voorzien. Elke groep, zo sprak Ben, krijgt van de trainer een leider aangewezen. Het profiel van een geboren leider was ”iemand met een grote mond die zinnige dingen zegt!” Door deze rekensom kwamen we uit op Ivan, hoewel een van die eigenschappen niet van toepassing was. Na een inventarisatie van Ben bleek dat de OWS-Veghel de enige waren die ook voor de “vrijeval-boot” ingeschreven waren. Nu draaide alle nekken onze kant op en er werd een beetje gemeen lacherig gedaan..
De “vrijeval-boot” is een reddingsboot die boven aan een boortoren zit en waar je in kan ontsnappen bij gevaar. Onze groep was geheel niet in gevaar maar toch werden we de trap op gejaagd naar dat oranje gekleurd raketje dat daar 15 meter hogerop schuin voorover hing. Hier maakte we kennis met onze groeps-instructeur van de dag. Hij heette Michel. Een eind veertiger, was tweemeter en nog wat, zag er sportief uit, maar had het hoofd en zeker ook de tongval van een bankdirecteur. Nou, die wist tenminste hoe je je hoofd boven water moest houden. Boven in de reddingboot was er plaats voor 11 plus stuurman. Na een lange reeks veiligheidsprocedures (het booreiland was nu allang ontploft) ging eindelijk de borgpen eruit en 0,2 sec. later waren we al beneden dus niet echt veel later met omkleden dan de anderen. Het omkleden vond plaats in de kleine gangetjes van 1 meter breed onder aan de randen van het bassin. Het leek wel of we in een onderzeeër zaten. Er waren warempel patrijspoorten waardoor je de bodem van het zwembad kon zien. Ook raar was de positie van de dameskleedhokjes aan het eind van de gang, zodat de dames eerst óns moesten passeren door de smalle onderzeeboot. Het had ook zomaar andersom kunnen zijn, maar we zouden vaker pech hebben die dag…..
“Eindelijk” (volgens Michel) waren we dan eens een keer omgekleed. ons werd eerst geleerd te inventariseren. De leider Ivan riep dan “tellen!!!!” en dan riep degene die nummer 1 had: “eeeen!!!!!!!” en nummer 2 “tweeeeee!!!!”enz. Het groepsprincipe werd nog uitgelegd. “Als groep heb je meer kansen dan solo”. “geld dat ook voor het songfestival????” Nee, van grappen was Michel niet gediend. De eerste oefening van onze groep was in onze ogen ook de dufste. Reddingsvesten aandoen en in het water springen. Het waren onhandige, blokkerige, en niet bepaald charmante kledingsstukken. Als je die eenmaal aanhad, nou dan wilde je wel overboord springen om niet gezien te worden. In het water moesten we een kringetje maken, en wie het koud had mocht in het midden. Als iedereen het koud had mocht iedereen in het midden. Nee, deze techniek was nog niet helemaal uitgewerkt. Ook handig om op te vallen: een grote kring maken en het je voeten spartelen. Hierdoor vormt zich van de zwemvesten een rode ring, met in het midden een wit vlak van het spartelende water. Waar kennen we dit van? Juist, een wit bord met een rode rand: verboden voor alle verkeer, ook voor reddingshelikopters?
Nou, die helikopter kwam toch niet meer, want die hadden al zojuist in de andere hoek al 3x zien neerstorten. Toch gingen we op aanwijzing van de instructeur braaf op het stoeltje zitten van de simulatie-helikopter die aan een staaldraad aan het plafond hing. Omdat we al wisten dat straks de helikopter onder water zou verdwijnen, maakte we de veiligheidsgordels maar niet te strak vast voor een snelle ontsnapping, maar dit werd door Michel met een ferme ruk gecorrigeerd. De eerste keer ging het toestel nog rechtstandig naar beneden, maar de tweede keer maakte het kreng een draai van 180 graden en hingen we op de kop onder water. Dit water bereikte al snel al onze neus en voorhoofdsholtes (nee geen duikbril op) zodat er niet werd geaarzeld om zo snel mogelijk de raampjes op te zoeken. Gek genoeg kwam bij die oefening iedereen altijd lachend boven. Zó leuk was het toch niet.
De “zodiac” is zo’n leuk stoer rubberbootje waar je lekker in kunt rondscheuren of waterskiën. Maar vandaag niet, want we moesten er eerst maar eens in zien te komen. Daarna proberen de half verzopen passagier waar je gisterenavond in het casino van het cruiseschip nog van hebt verloren met poker, de boot in rollen. “Niet te flauw zijn” riep Michel. Pakken waar je pakken kunt, het is nu niet de tijd voor beleefdheden, maar een zaak van leven en dood. Dat de persoon gisterenavond vals gespeeld had zou hij weldra gaan merken… Oh ja, en de drenkeling met het hoofd naar achterin de boot, zodat dit het laagste punt is als we gaan varen en er wat bloed in het hoofd blijft. Ja, je leert hier wel wat.
Als je als schiploze op zee geluk hebt vind je ergens zo’n groot rond reddingsvlot met een rood puntdakje. Je moet ook hier dan eerst nog wel in zien te komen. Dit vergde ook nog een bepaalde techniek waarbij ook het teamwork weer om de hoek kwam kijken. Eenmaal binnen was je gered en kon je in een kringetje gaan zitten en moesten de schaapjes weer geteld worden. Door Michel werd nu het dagelijkse leven op een reddingsvlot omschreven. Ieder had zijn taak: Er moest gehoosd worden, opgeruimd, georganiseerd , er was een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaakte, weinig drank, kortom: je had net zo goed thuis kunnen blijven..dus maar snel naar de volgende oefening:
Het klimnet: als je dan al door een oceaanstomer gered zou worden, zou de enig mogelijke manier om aan te monsteren een soort van visnet zijn, dat dan door het personeel van het schip overlangs zou worden geworpen. Niet bepaald een intelligente uitvinding. Het visnet lijkt wel op een elastiek en wat je ook probeert, het lijkt wel of je als bootvluchteling niet welkom bent. Als eerst je teamgenoten beneden het visnet strak houden gaat het iets beter. Speciaal voor hen riepen we bemoedigende woordjes toen ze zelf óók omhoog moesten maar nu zonder strakhouders.
Bij de volgende oefening leren we dat er ook variaties zijn om hogerop te komen. De touwladder bijvoorbeeld, ook niks. En dan het “knopentouw” met nét iets te weinig knopen vanwege de bezuinigingen. Eigenlijk alleen iets voor atleten of circuspersoneel. Het beste beviel ons de elektrische lier, oftewel de “helikopter-sling”. (Niet vergeten eerst de lus het water te laten raken om de statische elektriciteit van de helikopter te ontladen) Als je deze oefeningen wilde herhalen moest je weer van de 5m hoge steiger afspringen. Maar je kon ook op een meer ontspannen manier naar beneden. Speciaal hiervoor hadden ze een app. waarmee je jezelf relaxed kunt downloaden naar de waterspiegel: het app-seilen.
Behalve het reddingsvlot met het rode puntdakje aan de bòvenkant, lag er ook een reddingsvlot met een rood puntdakje aan de ònderkant. Dit was duidelijk een slordigheidje van de kapitein die het vlot te water had gelaten, niet zijn èèrste fout die dag overigens…
De techniek om het vlot om te draaien had iedereen snel onder de knie, alleen kwam je dan ónder het vlot terecht. Enfin, IN het vlot was het ook al niet gezellig, dat wisten we van een oefening eerder, maar daarónder had je helemaal niks te zoeken.
Pauze. Nadat alle oefeningen waren afgewerkt was er een welverdiende rustpauze met koffie en Marsen uit Veghel. Deze zouden we nodig hebben, zeiden ze. Buiten konden we in het zonnetje nog meekijken naar het inbedrijfstellen van zo’n reddingsvlot. Een soort ronde witte container met een lang touw eraan. Waarschijnlijk een van de broers van Ben (of die stoere zeelui lijken allemaal op elkaar) trok aan het touw en het verrassings- ei ontplooide zich tot een luxe 3-sterren drenkelingen-verblijf voor 40 personen inclusief een karige voorraad eenvoudige doch voedzame maaltijden die niet echt smaken. Maar we hadden genoeg gespeeld (vlg Michel), de pauze was om, weg met die koffiebekers, allemaal naar de rampplek want het echte werk ging beginnen!!!!!!!!!!!!!
De scheepsramp: Terug in de ”loods” vielen we ineens midden in een filmscene van Titanic, de slotscene weliswaar. Nu waren de lampen uit, de regen- en onweer installatie, windturbines en golfslagpompen aan, en was de hel écht losgebarsten. Communiceren was onmogelijk geworden. Oefening 1: de reddingsvesten werden in het water gesmeten en we konden er achteraan duiken in het donker. Nu kwam het aan op teamwork. “help elkaar!!!” schreeuwde Michel. Maar elkaar helpen was op dat moment niet je prioriteit. Het zwemvest pas omdoen in het water was dus niet slim. Toch lukte het ons, met elkaars hulp natuurlijk. Aan de kant stond alweer iemand te gebaren dat de tijd om was en we door moesten naar de volgende oefening. Maar waar was iedereen? we waren toch met z’n achten? De paniek sloeg nu al toe. Het lawaai de golven, en al het water dat je elke 2 sec inslikt was dan nog gelukkig geen zeewater.
De helikopteroefening werd gelukkig overgeslagen vanwege het slechte weer(…..)
De volgende scene met de zodiac ging nu veel wilder en ongenuanceerder dan vóór de pauze. Dit kwam Willy op een bloedneus te staan toen zijn redders hem aan boord smeten, pardoes tegen het houten plankje waar deze keer gelukkig geen buitenboordmotor aan zat. Toch lag hij precies op de voorgeschreven wijze: als de boot ging varen lagen de benen boven en het hoofd beneden zodat het bloed goed uit je neus loopt.
Bij het grote reddingsvlot was de huiselijke sfeer ontaard in huiselijk geweld, inclusief slachtoffers van mishandeling. De drenkelingen die nog buiten het vlot lagen moesten als vissen worden binnengehaald maar dan zonder schepnet. Er vlogen te pas en te onpas zware neoprenen lichamen door het gat naar binnen. Bovenop de andere uitgeputte slachtoffers voor wie dit het teken was dat het luieren voorbij was, en dat ZIJ nu aan beurt waren met buddysmijten.
Het toch al vervloekte klimnet was nu een martelgang geworden en wie wél boven geraakte, werd er door Michel met een brandslang weer afgespoten wat hij klaarblijkelijk als grappig ervoer. Het knopentouw en de touwladder werden door de meesten gepasseerd (niet gezien in het donker). Men sloot liever aan in de lange rij voor de elektrische lier.
Misselijkheid zeeziekte en vooral vermoeidheid begon de boventoon te voeren. Soms leek het of je te strakke duikpak je het ademen bemoeilijkte. Het groepje bij elkaar houden werd steeds moeilijker en ook steeds minder belangrijk gevonden… Nu merkte we bij de zoveelste telling pas dat nummer 7 niet meer antwoordde: Willy!!!! We hadden wel leren tellen maar niet geleerd wat te doen indien er een bemanningslid vermist wordt. Maar ach, we zien elkaar straks wel op de parkeerplaats.
Bij de laatste oefening het “vlot keren” hielp de golfslag en de harde wind ook niet echt mee. Een vondst van Michel was om mij onder het vlot te laten hangen, en als je maatjes dan (eindelijk) het vlot gekeerd hadden zagen ze pas waarom het zo moeilijk ging: er hing er nog eentje aan! Sorry was niet mijn idee!
Na deze laatste oefening klaarde het gelukkig op, ging de wind liggen en werd het weer licht. We hadden het overleefd!! We mochten droge kleren aantrekken en naar het evaluatieschip waar we koffie en nog meer Marsen kregen en eindelijk Willy weer terug vonden. Hij had een mooie gekruiste pleister op zijn neus gekregen en een Bounty voor de pijn…..
Dit artikel is opgedragen aan de redders: Marus, Danny, Jurgen, Willy, Sybe, Wouter, Wilbert, Erik, Iwan, Peter, en Sam.
